همایش سراسری کارشناسان کانون زبان ایران هفته گذشته در مرکز آفرینش های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار شد. در این همایش کارشناسان نظارت و ارزیابی، جذب و تربیت مدرس و پژوهش و برنامه ریزی از سراسر کشور حضور داشتند. فرصت را غنیمت شمردیم و با تعدادی از آن ها گفتگویی انجام دادیم که در ادامه می خوانید:
آزاده کازرانی و مژگان امینیان جزو اولین نفراتی بودند که در سالن همایش حضور یافتند.
آزاده کازرانی، کارشناس بازدید از کلاس است و از کرج به تهران آمده است. می گوید: با کانون زبان ایران به عنوان زبان آموز آشنا شدم و سال چهارم دانشگاه بودم که برای آزمون جذب مدرس امتحان دادم و خوشبختانه پذیرفته شدم. سال گذشته هم در آزمون جذب کارشناس شرکت کردم و باز هم خوشبختانه قبول شدم. درباره اولین کلاسی که برای بازدید رفته است می گوید: کار بازدید اصولا کار بسیار دشواری است چون مجبور هستی که نظرشخصی ات را در نظارت دخالت ندهی. زمانی که قرار بود برای اولین بار از کلاسی بازدید کنم کمی استرس داشتم اما باز هم سعی کردم خودم را کنترل کنم ولی فکر می کنم که کار بازدید از تدریس دشوار تر است.
کازرانی ثابت کردن این موضوع به مدرس، که قصد نظارت با حسن نیت انجام می شود را جزء دشواری های کارش می داند و می گوید: فکر می کنم اگر یک بخشی در کانون زبان ایران وجود داشته باشد که نکات برجسته و خلاقیت های مدرسان به آن بخش ارجاع داده شود و در صورت مورد قبول واقع شدن به سایرین نیز ارائه شود بسیار خوب است. درست است که در فرم های بازدید این امکان وجود دارد اما معلم ها شانس استفاده از این خلاقیت را ندارند و اگر هم خلاقیتی باشد به عنوان انحراف از متدولوژی به حساب می آید.
وی ادامه می دهد: نظر من درباره کانون زبان به زمانی بر می گردد که دانش آموز دبیرستان بودم. درآن زمان ضعیف ترین درسم زبان انگلیسی بود و علاقه ای هم به این زبان نداشتم و فکر می کردم استعداد یادگیری آن را هم ندارم اما زمانی که به کانون زبان آمدم همه چیز برایم عوض شد و حالا عاشقانه کانون زبان را دوست دارم.
کارزانی درباره خاطره اش از کانون زبان می گوید: چند وقت پیش سر کلاس یکی از همکاران رفته بودم و یکی از بهترین کلاس هایی بود که تا به حال تجربه حضور در آن را داشتم. به حدی غرق در فضای کلاس و نحوه آموزش عالی مدرس شده بودم که یک دفعه به خودم آمدم و دیدم با جریان کلاس همراه شده و بلند بلند در حال خنده هستم.
مژگان امینیان، کارشناس بازدید و جذب مدرس کانون زبان ایران در استان البرز است.
می گوید: در سال 1370 در امتحان ورودی جذب مدرس شرکت کردم و از همان زمان مدرس کانون زبان شدم و بعد از آن نیز کارشناس بازدید از کلاس و جذب مدرس گشتم. من فکر می کنم کانون زبان موسسه بسیار پویا، زنده و قابل احترامی است و در این موسسه شخصیت مدرس، عشق به کار، مسئولیت پذیری، خوشرویی، مثبت اندیشی و صبر و دلسوزی بسیار مورد توجه قرار دارد.
امینیان می گوید: در بازدید از کلاس ها زمانی پیش می آید که بازدید کننده پیشنهاداتی می دهد که ممکن است موردخوشایند مدرس قرار نگیرد. برای این که مدرسان تازه کار مارا بشناسند و به توصیه های ما عمل نمایند زمان لازم است اما وقتی ببینیم که برخی مشکلات با وجود توصیه های ما مرتبا در طول سال تکرار می شود برایمان بسیار ناراحت کننده خواهد بود.
وی خاطره ای از بازدید یکی از کلاس ها عنوان می کند و می گوید: ترم گذشته به یکی از کلاس های کودکان برای بازدید رفته بودم. در کلاس نشسته بودم که متوجه شدم پسر بچه ای با عینک طبی ضخیم مرتب برمی گردد و من را نگاه می کند. بالاخره طاقت نیاورد و در فرصتی مناسب پیش من آمد و پرسید " شما این جا آمده اید چی کار کنید" گفتم آمده ام ببینم شما چه طوری درس می خوانید! نفس عمیقی کشید و گفت" آخیش! خیالم راحت شد فکر می کردم اومدید به ما دیکته بگید"
امینیان توصیه هایی برای کارشناسان تازه کار دارد و می گوید: کارشناسان تازه کار باید سعی کنند صبور باشند، با حسن نیت کارشان را انجام دهند؛ حامی و مثبت اندیش باشند و با روی باز با مدرسان برخورد کنند و همواره آماده کمک کردن به آن ها باشند.
در ادامه گفت و گویی با داریوش صمیمی که یکی از باسابقه ترین مدرسان و کارشناسان کانون زبان ایران است و در روز همایش نیز جزء اولین نفراتی بود که در سالن همایش حضور یافت انجام دادیم:
صمیمی می گوید: از سال 1360 تا به امروز در خدمت کانون زبان ایران بوده ام. تخصص من جذب مدرس است و چون تحصیلاتم در رشته مدیریت است بیشتر به آموزش و ارزیابی افراد علاقه دارم. در فرآیند کارشناسی جذب مدرس به دنبال کسانی هستم که بتوانند نقش مدرس بودن خود را خوب ایفا کنند، معلومات را می شود به افراد یاد داد ولی اگر پتانسیل و توانایی انجام آن کار را نداشته باشند در اولویت انتخاب ما نیستند؛ من معتقدم که یک مدرس باید مدرس زاییده شده باشد.
وی درباره اولین کلاسی که از آن بازدید کرده بود می گوید: من شاید جز اولین گروهی بودم که برای کار کارشناسی اعزام شدیم. راستش را بخواهید بیشتر نگران مدرس بودم تا نگران خودم! چون فکر می کردم که او با وجود من در کلاس فشار زیادی را متحمل خواهد شد.
صمیمی ادامه می دهد: در عالم کار، دوست داشتن محیط کار و همکاران همیشه یک عامل بسیار مهم در رضایت شغلی است و من خداراشکر این رضایت شغلی را به واسطه داشتن همکاران خوب و مدیریت مناسب تجربه کرده ام.
وی روندی که خود در این سال ها پیش گرفته است را به جوان تر ها توصیه می کند و می گوید: روز اولی که من به کانون زبان آمدم به من گفتند که ما مدرس نمی خواهیم. از آن ها خواستم تا به من اجازه دهند در چند کلاس حضور داشته باشم تا ببینم مدرسان کانون زبان چگونه کار می کنند، ظرف مدت دو هفته در تمام کلاس های تمام مدرسان در تمام سطوح شرکت و گزارشی از این کلاس ها تهیه کردم و این بهترین آموزه برای من بود تا بتوانم با روش کانون آشنا شوم. کارشناسان باید منیت خود را کنار بگذارند و از افرادی که در این زمینه تجربه دارند راهنمایی بخواهند. ممکن است که مدرسان ما از دایره لغات و گرامر کاملی برخوردار باشند اما بعضی از ریزه کاری های اداره کلاس را نمی دانند که لازم است به آن ها آموزش داده شود.
پیمان دادرس، کارشناس نظارت و ارزیابی است. می گوید: در سال 1381 از طریق یکی از دوستان با کانون زبان آشنا شدم و بعد از شرکت در امتحان کتبی و مصاحبه در همان سال دعوت به همکاری شدم. در طول سنوات خدمتم در کانون زبان همیشه زبان آموزان را بعد از اخلاق کاری و حرفه ای خودم، ناظران واقعی بازدید از کلاس دانستم و تلاش کردم توقعات و نیازهای علمی آن ها را تامین کنم.
وی ادامه می دهد: در روند کارشناسی نظارت بر کلاس های همکاران همواره سعی داشتم با ارائه ی راه کارهای انجام پذیر، قابلیت های حرفه ای آن ها را با روش تدریس و برنامه آموزشی موجود در کانون به بهترین شکل هماهنگ و منطبق کنم.
دادرس می گوید: اولین بازدیدی که داشتم برایم خیلی جالب بود. چون این امکان وجود داشت که کار خودم را با همکار دیگر مقایسه کنم که البته مبنای مقایسه روش تدریس و طرح درس کانون بود.
وی خاطره ای از دوره تدریسش در کانون زبان برایمان تعریف می کند و می گوید: سه ترم متوالی بود که در کلاسی مدرس بودم. در ترم چهارم برنامه تغییر کرد و کلاس به مدرس دیگری واگذار شد. زبان آموزان در پایان هر کلاس پیش من می آمدند و از دلتنگی و دلسردی های خود می گفتند و می خواستند که به کلاس آن ها برگردم. از طرفی چون وابستگی بیشتر را برای آن گروه سنی نوجوان صلاح نمی دیدم اقدامی نکردم و آن ها را به صبر و حوصله دعوت کردم. تا این که در جلسه ششم یا هفتم بود که به طور تصادفی از دفتر مدیریت با من تماس گرفتند که مدرس آن کلاس نمی تواند به همکاری اش ادامه بدهد و ناگزیر به جابجایی کلاس هستیم و بازهم به طور کاملا اتفاقی مدرس همان کلاس شدم و شادی و هیجان بچه ها که تا چند دقیقه فقط جیغ می زدند و گریه می کردند برایم خاطره شد.
امیدواریم خاطرات شیرین همچنان برای کارشناسان کانون زبان در سال های پیش رو اتفاق بیفتند و کارشناسان جدید نیز تجربه ها و رهنمون های آن ها را بیش از پیش مورد توجه قرار دهند.